Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Το αντάρτικο σώμα του Καπετάν Δούκα απελευθέρωσε τον Οκτώβρη του 1912 του Ροδολίβους και κατόπιν όλα τα γύρω χωριά, μέχρι και την Ελευθερούπολη της Καβάλας. Με ειδικό διάταγμα το Ροδολίβος γίνεται Δήμος, με πρώτο Δήμαρχο το Βασίλη Χατζηπαπίδη. Το 1917 κατά τη διάρκεια της πρώτης Βουλγαρικής κατοχής, πάρα πολλοί Ροδολιβιανοί μεταφέρονται στη Βουλγαρία ως εργάτες - όμηροι (ντουρντουβάκια, όπως τους λέγανε τότε) ενώ περίπου 120 απ' αυτούς πέθαναν εκεί, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες ορφανά παιδιά. Στη δεκαετία του 1920, το Ροδολίβος γνωρίζει τεράστια οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, λόγω της καλλιέργειας και της επεξεργασίας του καπνού. Την εποχή εκείνη λειτουργούσαν 7 καπνομάγαζα (χώροι επεξεργασίας του καπνού), που απασχολούσαν περίπου 2000 καπνεργάτες.
Επιστολή κατοίκου Ροδολίβους προς τον διοικητή του 7ου συντάγματος πεζικού (Ντουρντουβάκια)
Την ευημερία των κατοίκων του χωριού τη φανερώνουν τα υπέροχα και επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια, που χτίστηκαν την δεκαετία του '20, αρκετά από τα οποία σώζονται ακόμη και σήμερα. Ακόμη ιδρύονται σύλλογοι (Αθλητικοί, Μουσικοδραματικός, Ορειβατικός), οι οποίοι δίνουν συναυλίες, ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, διοργανώνουν αθλητικούς αγώνες συμβάλλοντας γενικότερα στην πολιτιστική άνθηση του τόπου. Εκτός όμως από αυτά, υπήρχε στο Ροδολίβος και εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ιδιοκτησίας της οικογένειας Ναλμπάντη. Το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ήρθαν στο Ροδολίβος εκτός από τους Έλληνες πρόσφυγες και 20 περίπου οικογένειες, Αρμενικής καταγωγής. Η παραμονή τους όμως στο Ροδολίβος δε κράτησε και πολύ, αφού όλοι τους εκτός από μια κοπέλα τη Χοσρόφ (Χρυσάνθη) Καραμπετ που παντρεύτηκε τον Ροδολιβιανό Πασχάλη Πάγκο και την οικογένεια του καφεκοπτη Καλούστ Τεβεκελιάν, έφυγαν το 1947 κι εγκαταστάθηκαν στην Αρμενία. Ορισμένες από τις οικογένειες Αρμενίων ήταν οι οικογένειες: Καραμπετ, Κεράμ, Αραπιάν, Μαρά-βιάν και άλλες. Πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο εποχικοί εργάτες από τη γύρω περιοχή και πολλοί Χαλκιδικιώτες έρχονται για να δουλέψουν στο Ροδολίβος. Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς θα επιλέξουν και το Ροδολίβος σαν μόνιμη κατοικία, όπως οι Χαλκιδικιώτες ή «Μαντενιώτες», όπως τους αποκαλούσαν (οικογένειες Χασιώτη, Τουπλικιώτη, Μπρούντζου). Στο Ροδολίβος συνεχίζουν να καταφτάνουν οικογένειες από όλη την Ελλάδα ακόμα και από την Κρήτη.
Κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η περιοχή του Ροδολίβους και μέχρι το Στρυμόνα, ήταν κάτω από Βουλγαρική κατοχή. Όπως το 1917 έτσι και τότε οι Βούλγαροι κατακτητές πήραν ομήρους τους νέους του χωριού, που ήταν σε στρατεύσιμη ηλικία. Μάλιστα αυτό συνέβη σε δύο περιόδους. Η πρώτη περίοδος ομηρίας ξεκίνησε στις 6 Μαΐου 1942 και κράτησε μέχρι της αρχές του Οκτώβρη του ίδιου χρόνου. Οι 70 με 80 νέοι άντρες μεταφέρθηκαν στην πόλη Σβέτιβρατς και απασχολήθηκαν σε δημόσια έργα. Η δεύτερη περίοδος ομηρίας άρχισε στις 6 Ιουλίου του 1944 και έληξε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1944. Αυτή τη φορά οι νεαροί όμηροι ήταν 30 περίπου άτομα, μεταφέρθηκαν στην πόλη Ντουβροβίτσα στα σύνορα με τη Ρουμανία και προσφέρθηκαν σε ιδιώτες Βουλγάρους, για να τους βοηθήσουν στην καλλιέργεια των χωραφιών τους. Αυτή τη φορά όλοι οι όμηροι επιστρέψανε στο Ροδολίβος σώοι. Κάποιοι νέοι του χωριού προκειμένου να αποφύγουν τη στράτευση τους από τους Βουλγάρους, διέσχισαν το Στρυμόνα και πέρασαν απέναντι, στην γερμανοκρατούμενη περιοχή της Μακεδονίας. Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, έρχονται ταλαιπωρημένες και κυνηγημένες στο Ροδολίβος κάποιες οικογένειες από το Παγονέρι Δράμας, (Παπαϊγνατίου, Μαρκόπουλου, Γορυδάρη, Αβραμίδη και Αντωνίου), για να γλιτώσουν από τους Βούλγαρους, που ήθελαν να τους γράψουν στα βουλγαρικά μητρώα. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την περίπτωση της οικογένειας Παπαϊγνατίου, η οποία από το 1941 άλλαξε έξι προορισμούς, για να καταλήξει στο Ροδολίβος το 1949. Την εποχή αυτή το Ροδολίβος πλησιάζει τους 7000 κατοίκους, οι οποίοι εξυπηρετούνταν από τα πάρα πολλά καταστήματα όπως υφασματοπωλεία, ξενοδοχεία, ιατρεία, οδοντιατρεία, φαρμακεία, φορολογικά και ασφαλιστικά γραφεία πρακτορεία αυτοκινήτων κ.ά.. Η περίοδος όμως της ακμής και της οικονομικής ευμάρειας δεν κρατάει για πολύ. Η διεθνής οικονομική κρίση, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ο εμφύλιος που ακολουθεί, επηρεάζουν και το Ροδολίβος. Έτσι ο πληθυσμός της κωμόπολης μειώνεται στους 5000 περίπου κατοίκους τη δεκαετία του '50. Από τη δεκαετία του '60 και ύστερα, αρχίζει η μετανάστευση που μειώνει ακόμη περισσότερο τον πληθυσμό. Σήμερα το Ροδολίβος σύμφωνα με την απογραφή του 2001 πλησιάζει τους 2900 κατοίκους.
Κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η περιοχή του Ροδολίβους και μέχρι το Στρυμόνα, ήταν κάτω από Βουλγαρική κατοχή. Όπως το 1917 έτσι και τότε οι Βούλγαροι κατακτητές πήραν ομήρους τους νέους του χωριού, που ήταν σε στρατεύσιμη ηλικία. Μάλιστα αυτό συνέβη σε δύο περιόδους. Η πρώτη περίοδος ομηρίας ξεκίνησε στις 6 Μαΐου 1942 και κράτησε μέχρι της αρχές του Οκτώβρη του ίδιου χρόνου. Οι 70 με 80 νέοι άντρες μεταφέρθηκαν στην πόλη Σβέτιβρατς και απασχολήθηκαν σε δημόσια έργα. Η δεύτερη περίοδος ομηρίας άρχισε στις 6 Ιουλίου του 1944 και έληξε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1944. Αυτή τη φορά οι νεαροί όμηροι ήταν 30 περίπου άτομα, μεταφέρθηκαν στην πόλη Ντουβροβίτσα στα σύνορα με τη Ρουμανία και προσφέρθηκαν σε ιδιώτες Βουλγάρους, για να τους βοηθήσουν στην καλλιέργεια των χωραφιών τους. Αυτή τη φορά όλοι οι όμηροι επιστρέψανε στο Ροδολίβος σώοι. Κάποιοι νέοι του χωριού προκειμένου να αποφύγουν τη στράτευση τους από τους Βουλγάρους, διέσχισαν το Στρυμόνα και πέρασαν απέναντι, στην γερμανοκρατούμενη περιοχή της Μακεδονίας. Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, έρχονται ταλαιπωρημένες και κυνηγημένες στο Ροδολίβος κάποιες οικογένειες από το Παγονέρι Δράμας, (Παπαϊγνατίου, Μαρκόπουλου, Γορυδάρη, Αβραμίδη και Αντωνίου), για να γλιτώσουν από τους Βούλγαρους, που ήθελαν να τους γράψουν στα βουλγαρικά μητρώα. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την περίπτωση της οικογένειας Παπαϊγνατίου, η οποία από το 1941 άλλαξε έξι προορισμούς, για να καταλήξει στο Ροδολίβος το 1949. Την εποχή αυτή το Ροδολίβος πλησιάζει τους 7000 κατοίκους, οι οποίοι εξυπηρετούνταν από τα πάρα πολλά καταστήματα όπως υφασματοπωλεία, ξενοδοχεία, ιατρεία, οδοντιατρεία, φαρμακεία, φορολογικά και ασφαλιστικά γραφεία πρακτορεία αυτοκινήτων κ.ά.. Η περίοδος όμως της ακμής και της οικονομικής ευμάρειας δεν κρατάει για πολύ. Η διεθνής οικονομική κρίση, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ο εμφύλιος που ακολουθεί, επηρεάζουν και το Ροδολίβος. Έτσι ο πληθυσμός της κωμόπολης μειώνεται στους 5000 περίπου κατοίκους τη δεκαετία του '50. Από τη δεκαετία του '60 και ύστερα, αρχίζει η μετανάστευση που μειώνει ακόμη περισσότερο τον πληθυσμό. Σήμερα το Ροδολίβος σύμφωνα με την απογραφή του 2001 πλησιάζει τους 2900 κατοίκους.